در بین کسانی که همیشه یک قدم جلوتر از مخترعین، محققین و کارشناسان یک تکنولوژی هستند، میتوان افراد کنجکاو و باهوش را نام برد که تمایل سیری ناپذیر به نفوذ و رخنه و اثبات برتری ذهن خود دارند. داده های کاربران که بعد از گذشت سالها از ظهور اینترنت و شکلگیری حالت های مختلف استفاده از ان مثلا در شبکه های اجتماعی( هر کاربر هزاران رد پا) ، وب سایت ها، سرورهای عظیم موجود در هر جغرافیا و نهایتا اشیای متصل به هم عنوان داده کلان (Big data) گرفته است، حکم حریم خصوصی من و شما را دارد و سیانت از آن امری اجتناب ناپذیر است. داده های ما حتی اگر لایک ناچیزی باشد که به پست های دنبال کننده هایمان می دهیم، روی هم رفته نشان از شخصیت، کاراکتر و خود واقعی ما هستند و مسلما کمتر کسی خرسند از تحلیل شدن توسط افرادی ناشناس و تنها از طریق دیدن رد پای من و شما باشد. مثلا در سناریو شیر و ماشین فرض کنیم آلارم شیر فاسد به فرد دیگری برسد و آلارم بیداری و بی تابی نوزاد یک مادر که او را تنها در خانه رها کرده و برای خرید یک مایحتاج ضروری بیرون رفته است به یک دزد برسد! نتیجه قابل تصور و البته تلخ است. مساله امنیت در اینترنت اشیا می تواند از حیث دستکاری سنسورهای استفاده شده در اشیا، برنامه نا امن تنظیم شده در آن، انتقال داده از سنسور به سرور مرکزی و موارد دیگر اهمیت داشته باشد. ولی آنچه که مسلم است پیشگیری بهتر از درمان است و ما باید تلاش کنیم با ارائه راه حل های نوین درصد رخنه را کاهش دهیم.